Podobno nasz smak zmienia się co 7 lat, nasze kubki smakowe są w stanie wyczuć każdą odrobinę soli unoszącą się w powietrzu, każdą gorycz i kwasotę w najmniejszej nawet kropli. Dziesięć tysięcy receptorów smakowych rozmieszczonych na naszym języku odpowiada za to, że to co jemy staje się jakieś, dobre lub mniej, staje się czymś więcej niż tylko jedzeniem, staje się ulubioną potrawą, smakiem z dzieciństwa lub wieczorną zachcianką. Ponoć co 7 lat mamy szansę na nowe odkrycie kulinarne, na nowy odlot w gębie. Chociaż ja nie musiałam tak długo czekać.

Pierwszy raz spróbowałam marmite zaraz po przyjeździe do Anglii, znajomi wygrali zakład, że nie zjem tego co mi przygotują. Przegrałam po pierwszym gryzie i długo dziwiłam się jak można to jeść, jakim cudem marmite znika z półek sklepowych i kto to w ogóle kupuje.

Kilka razy później przy różnych okazjach próbowałam jeszcze raz zmusić się do przełknięcia tego cuda, dawałam temu szansę, nie odpuszczałam. Niestety marmite wygrywało bezsprzecznie, aż do pewnego razu. Było to zaraz po ciąży, zostałam poczęstowana, ugryzłam i moje podniebienie dostało orgazmu smakowego!

I LOVE IT!

CO TO JEST MARMITE I Z CZYM TO SIĘ JE

Marmite to produkt uboczny, który powstaje przy produkcji piwa, to nic innego jak wyciąg z drożdży. To bomba witaminy B, kwasu foliowego i niacyny. Smakiem przypomina słony sos sojowy, a gdy jest jedzone to potrafi zaszczypać w język. Anglicy smarują tym gorące tosty, chrupią krakersy z marmite, dodają do zup, sosów i marynat do mięsa. Jest gęste jak smoła, lepkie jak miód i trzeba dojrzeć do tego smaku. Brytyjskie reklamy mówią, że marmite się kocha lub nienawidzi i coś w tym jest.