Ponoć wystarczy kupić bilet na pociąg, stanąć na właściwym peronie w porę i pozwolić, aby zabrał nas turkot kół. Ponoć wystarczy spotkać tę jedną osobę na końcu drogi, aby zmieniło się coś, a może i wszystko.
To trzeba lubić, a nie każdy lubi.
Nie mam odwagi odbierać dzieciom tej magicznej atmosfery bajek, gdzie dobro zawsze zwycięża, gdzie każda księżniczka ma swojego księcia na koniu, gdzie rany goją się za sprawą pocałunków.
Tegoroczny Share Week Andrzeja Tucholskiego jest dla mnie ogromnym wyzwaniem osobistym. Tak naprawdę zaskoczył mnie fakt, że ja od lat czytam te same blogi, tych samych ludzi i o tych moich naj wspominałam już wielokrotnie na tutaj.
To będzie historia pewnej emigrantki, która mnie poruszyła. Bo z jeden strony myślę sobie, że jak ona mogła, to ja też mogę wiele.
Wyobraźcie sobie, że jest taki sklep, który od podłogi do sufitu wypełniają herbaty. Różne ich rodzaje i smaki, zapachy i formy.
Gdy zapytałam moją ośmioletnią sąsiadkę, co oznacza nazwa SMIGGLE, ta tylko popatrzyła na mnie z niedowierzaniem i pełna zdziwienia odpowiedziała: Co Ty nie wiesz? To przecież smile i giggle (uśmiech i chichot) dwa w jednym.
