Mój brzuch nigdy nie był płaski jak tafla wody lub lustra. Ściskany paskiem by nie wyprzedzał w biegu piersi, wciągnięty by dotykał kręgosłupa i chował się pod żebrami. Zawsze zbyt duży, wylany, obwisły i tłusty, bo przecież tak o swoich brzuchach myślą wszystkie nastolatki.
To nie będzie post o trudnych rozmowach z nastolatkami, którzy nie chcą słuchać swoich rodziców. Chociaż pewnie jakieś przełożenie długoterminowe się tu znajdzie.
Dzisiejszy post, czyli dwujęzyczność pięciolatka, jest kontynuacją mojego prywatnego projektu, w którym obserwuję rozwój języka polskiego (jako języka drugiego) u mojej, dzisiaj pięćipółletniej, córki.
Przyjmuje się, że za pięćdziesiąt lat używanie pisma odręcznego będzie znikome. Większość rzeczy będziemy zapisywać na klawiaturze komputera, smartfona czy tableta. Kaligrafia będzie traktowana jak sztuka lub hobby a szybkość i łatwość zapisu komputerowego wyprze tradycyjne pisanie ręczne.
Zadania domowe, z jakimi powracają dzieci ze szkoły, stały się ostatnio gorącym tematem poruszanym przez rodziców, psychologów i samych nauczycieli.
We Wrocławiu nie byłam od czasów studiów, a właściwie to może byłam, ale wtedy rodzaj wizyty był całkiem inny.
Myślałam, że wiem dużo o dziecięcych przyjęciach urodzinowych. Jak każdy z nas bywałam i celebrowałam urodziny swoje i znajomych. Wiele razy słyszałam też, że w Anglii imprezy i spotkania z przyjaciółmi przebiegają inaczej niż te, do których byłam przyzwyczajona.
