Dzisiejszy post, czyli dwujęzyczność pięciolatka, jest kontynuacją mojego prywatnego projektu, w którym obserwuję rozwój języka polskiego (jako języka drugiego) u mojej, dzisiaj pięćipółletniej, córki. Pierwsza część DWUJĘZYCZNOŚĆ DWULATKA, i kolejne: DWUJĘZYCZNOŚĆ TRZYLATKA, DWUJĘZYCZNOŚĆ CZTEROLATKA powstały rok, dwa i trzy lata temu.
Zadania domowe, z jakimi powracają dzieci ze szkoły, stały się ostatnio gorącym tematem poruszanym przez rodziców, psychologów i samych nauczycieli.
Wielojęzyczność to przyszłość i ja sama nie mam co do tego wątpliwości.
Nigdy nie planowałam zostać mamą dwujęzyczka, w sumie nigdy o tym nie myślałam. Ale jak przyszło co do czego, okazało się, że bardzo interesuje mnie ten aspekt wychowania mojej córki. Drugim powodem mojej fascynacji dwujęzycznością jest fakt, że od pięciu lat jestem nauczycielem w polskiej sobotniej szkole tutaj w Anglii.
Dzisiejszy post, czyli dwujęzyczność czterolatka, jest kontynuacją mojego prywatnego projektu, w którym obserwuję rozwój języka polskiego (jako języka drugiego) u mojej, dzisiaj czteroipółletniej, córki.
Rozwoju dzieci nie da się zatrzymać, a tym bardziej ich ciekawości do poznania prawdy.
Dwujęzyczność dzieci wkręciła mnie na dobre kilka lat temu. Najpierw z racji moich dwujęzycznych uczniów, a później, gdy sama zostałam mamą dziecka dwujęzycznego.
