Dwujęzyczność to nie CZARY
Każdego dnia rodzic dziecka dwujęzycznego zmierza się z mitem mówiącym, że dzieci niczym gąbki chłoną języki obce. A to nie do końca prawda. Bo dwujęzyczność to nie magia i nie można stać się wielojęzycznym w przeciągu jednej nocy.
Tej nocy bardzo źle spałam, wciąż w głowie powtarzałam lekcję o pożeganiu lata i zastanawiałam się, jak zrobić, aby mnie polubiły.
Jestem kobietą, jestem matką, jestem blogerką, jestem komputerowym maniakiem i się tego nie wstydzę.
Ostatnio usłyszałam przypadkiem rozmowę dwóch mam, które rozmawiały o swoich dzieciach i ich przygodzie z nauką języka drugiego. Jedna z nich chwaliła się, że jej córka już umie mówić płynnie po angielsku w przedszkolu i zaczyna powoli mówić po polsku.
Jeśli mnie zapytacie, czy jest jakaś rzecz, której żałuję z czasów w mojej młodości, to odpowiem Wam bez wahania, że to właśnie nauka (dokładniej nie nauka) języków obcych.
Dzisiejszy post, czyli dwujęzyczność trzylatka, jest kontynuacją mojego prywatnego projektu, w którym obserwuję rozwój języka polskiego (jako języka drugiego) u mojej, dzisiaj trzyipółletniej, c
Zwykle nie przynoszę pracy do domu, ale tym razem robię wyjątek. Ostatnio w polskiej szkole stanęłam przed zadaniem stworzenia lekcji historii dla dzieci dwujęzycznych, które niewiele wiedzą o kraju swoich rodziców. Lekcja niby normalna, ale wyobraźcie sobie miny dziesięciolatków, które słyszą, że znów będzie historia.
