Zdarzyło Wam się kiedyś kupić ticket, zabookować samolot, jechać na holiday i mieć busy czas w pracy? Mnie to się zdarza notorycznie, nawet gdy rozmawiam z moją mamą przez telefon, potrafię wtrącić całkiem przypadkiem, jakieś angielskie słowo, którego ona nie rozumie.
Dwujęzyczność to nie CZARY
Każdego dnia rodzic dziecka dwujęzycznego zmierza się z mitem mówiącym, że dzieci niczym gąbki chłoną języki obce. A to nie do końca prawda.
Tej nocy bardzo źle spałam, wciąż w głowie powtarzałam lekcję o pożeganiu lata i zastanawiałam się, jak zrobić, aby mnie polubiły.
Jestem kobietą, jestem matką, jestem blogerką, jestem komputerowym maniakiem i się tego nie wstydzę. W moim domu jest laptop i tablet i dwa telefony i wiecie co? Pozwalam nawet mojej trzyletniej córce z tych narzędzi korzystać. Na przekór tym wszystkim, którzy w komputerach widzą samo zło, ja widzę potencjał.
Ostatnio usłyszałam przypadkiem rozmowę dwóch mam, które rozmawiały o swoich dzieciach i ich przygodzie z nauką języka drugiego.
Jeśli mnie zapytacie, czy jest jakaś rzecz, której żałuję z czasów w mojej młodości, to odpowiem Wam bez wahania, że to właśnie nauka (dokładniej nie nauka) języków obcych.
Dzisiejszy post, czyli dwujęzyczność trzylatka, jest kontynuacją mojego prywatnego projektu, w którym obserwuję rozwój języka polskiego (jako języka drugiego) u mojej, dzisiaj trzyipółletniej, córki. Pierwsza część DWUJĘZYCZNOŚĆ DWULATKA powstała ponad rok temu i była pierwszą tego typu. Serię tę zamierzam kontynuować w kolejnych latach.
