Tytuł tego posta jest trochę przewrotny, bo tak naprawdę dzieci dwujęzyczne nie potrzebują jakiś szczególnych książek do rozwoju. Mogą czytać dokładnie te same książki, co ich jednojęzyczni rówieśnicy.
To miasto może zauroczyć i rozkochać, może też zachwycić i uzależnić od siebie. Dla wielu wciąż pozostaje marzeniem, dla innych domem i miejscem pracy, tłocznym bólem głowy.
Mam taką przyjaciółkę, do której gdy tylko wpadam na chwilę, to częstuje mnie sernikiem i winem.
Ta nasza mała dziś była pierwszy raz w przedszkolu. Założyła ten swój purpurowy mundurek, czarne buty i teczkę, do której wciąż brakuje jej kilku centymetrów. Taki moment, który ściska gardło i łamie kolana. Widziałam jak odchodzi z panią w stronę kącika z farbami, nieśmiało, przejęta, pewnie tak samo jak ja.
Dzisiaj z opóźnieniem zerwałam ostatnią kartkę z kalendarza z napisem august. Nie wiem jak Wam, ale mi ten sierpień uciekł pomiędzy palcami.
Przez kilka ostatnich miesięcy regularnie pisałam i wspominałam Wam o dwujęzyczności i edukacji polskich dzieci wychowujących się poza granicami naszego kraju.
Było dzisiaj gorąco, w radio mówili, że był to jeden z najcieplejszych dni tego lata. Właśnie skończyłam sprzątać ogród po dzieciach, wylałam brudną wodę z dmuchanego basenu, w te krzaki za domem. Zebrałam puste szklanki po sokach, krem do opalania, ręcznik i stój kąpielowy, który gdzieś w kąt został rzucony.
