Zwykle z początkiem roku szkolnego obserwuję znaczy wzrost demonizowania polskich placówek edukacyjnych w Wielkiej Brytanii.
Każda adopcja zaczyna się od tragedii, która jest bolesna tak samo z obu stron. A potem te strony zacierają się i zapominają, że kiedykolwiek było inaczej.
Tak jak każdy nowy trend zza wielkiej wody, tak i nagroda Złotych Cycków dociera do Polski i zalewa niczym mleko, wszystko co spotyka na swojej drodze.
Wydaje mi się, że nic się nie zmieniło. Bo cóż to jest 10 lat? Odległość jak stąd w kosmos i z powrotem. Około półtora metra i czterdzieści kilogramów człowieka. To kilka pogrzebów i sznur. Tyle samo narodzin, lecz dzieci jakby mniej.
Można tu znaleźć wszystko od gwoździ, pralki, używanej bielizny po suknie ślubne i pierwsze wydanie legendarnego playboya.
Już za chwilę zadzwoni ostatni dzwonek w angielskich szkołach i pełną parą rozpoczną się wakacje.
Nigdy nie planowałam zostać mamą dwujęzyczka, w sumie nigdy o tym nie myślałam. Ale jak przyszło co do czego, okazało się, że bardzo interesuje mnie ten aspekt wychowania mojej córki. Drugim powodem mojej fascynacji dwujęzycznością jest fakt, że od pięciu lat jestem nauczycielem w polskiej sobotniej szkole tutaj w Anglii.
