W Anglii żyję już ponad dziesięć lat, to i do większości rzeczy się już przyzwyczaiłam. Zresztą wszystko, co dziwiło i zaskakiwało mnie na początku mieszkania w UK, zaczyna dzisiaj być dla mnie bardziej logiczne, a nawet jeśli nie, to nauczyłam się żyć z tymi angielskimi dziwactwami.
Zwykle z początkiem roku szkolnego obserwuję znaczy wzrost demonizowania polskich placówek edukacyjnych w Wielkiej Brytanii.
Każda adopcja zaczyna się od tragedii, która jest bolesna tak samo z obu stron. A potem te strony zacierają się i zapominają, że kiedykolwiek było inaczej.
Tak jak każdy nowy trend zza wielkiej wody, tak i nagroda Złotych Cycków dociera do Polski i zalewa niczym mleko, wszystko co spotyka na swojej drodze. I to świetnie, bo każda inicjatywa wspierająca naturalne metody karmienia dzieci jest potrzebna.
Wydaje mi się, że nic się nie zmieniło. Bo cóż to jest 10 lat? Odległość jak stąd w kosmos i z powrotem. Około półtora metra i czterdzieści kilogramów człowieka.
Można tu znaleźć wszystko od gwoździ, pralki, używanej bielizny po suknie ślubne i pierwsze wydanie legendarnego playboya.
Już za chwilę zadzwoni ostatni dzwonek w angielskich szkołach i pełną parą rozpoczną się wakacje. Domyślam się, że już część z nas ma zaplanowane urlopy, zabookowane wolne dni w pracy i kupione bilety no samolot i prom.
