Dzisiejszy post, czyli dwujęzyczność pięciolatka, jest kontynuacją mojego prywatnego projektu, w którym obserwuję rozwój języka polskiego (jako języka drugiego) u mojej, dzisiaj pięćipółletniej, córki. Pierwsza część DWUJĘZYCZNOŚĆ DWULATKA, i kolejne: DWUJĘZYCZNOŚĆ TRZYLATKA, DWUJĘZYCZNOŚĆ CZTEROLATKA powstały rok, dwa i trzy lata temu.
Przyjmuje się, że za pięćdziesiąt lat używanie pisma odręcznego będzie znikome. Większość rzeczy będziemy zapisywać na klawiaturze komputera, smartfona czy tableta.
Wiecie, że szacunkowo 768 404 Londyńczyków, którzy mogliby uzyskać pomoc poprzez infolinię NHS 111, pojawia się co roku na pogotowiu.
W Anglii żyję już ponad dziesięć lat, to i do większości rzeczy się już przyzwyczaiłam. Zresztą wszystko, co dziwiło i zaskakiwało mnie na początku mieszkania w UK, zaczyna dzisiaj być dla mnie bardziej logiczne, a nawet jeśli nie, to nauczyłam się żyć z tymi angielskimi dziwactwami.
Zwykle z początkiem roku szkolnego obserwuję znaczy wzrost demonizowania polskich placówek edukacyjnych w Wielkiej Brytanii.
Każda adopcja zaczyna się od tragedii, która jest bolesna tak samo z obu stron. A potem te strony zacierają się i zapominają, że kiedykolwiek było inaczej.
Tak jak każdy nowy trend zza wielkiej wody, tak i nagroda Złotych Cycków dociera do Polski i zalewa niczym mleko, wszystko co spotyka na swojej drodze. I to świetnie, bo każda inicjatywa wspierająca naturalne metody karmienia dzieci jest potrzebna.
