Nigdy nie planowałam zostać mamą dwujęzyczka, w sumie nigdy o tym nie myślałam. Ale jak przyszło co do czego, okazało się, że bardzo interesuje mnie ten aspekt wychowania mojej córki. Drugim powodem mojej fascynacji dwujęzycznością jest fakt, że od pięciu lat jestem nauczycielem w polskiej sobotniej szkole tutaj w Anglii.
Angielskie matki są grube, mają tłuste włosy i niewypielęgnowane stopy, które dumnie prezentują w zbyt małych klapkach, gdy rano zaprowadzają swoje dzieci do szkoły.
Dzisiejszy post, czyli dwujęzyczność czterolatka, jest kontynuacją mojego prywatnego projektu, w którym obserwuję rozwój języka polskiego (jako języka drugiego) u mojej, dzisiaj czteroipółletniej, córki.
To będzie historia pewnej emigrantki, która mnie poruszyła. Bo z jeden strony myślę sobie, że jak ona mogła, to ja też mogę wiele. A z drugiej strony aż miło popatrzeć, jak naszym rodakom za granicami kraju coś się udaje i to polskie dobre świadectwo leci w świat.
Historia jak tysiące innych.
Mija tydzień, od kiedy ta moja mała chodzi do angielskiej szkoły, a ja sama wdrażam się w angielski system edukacyjny.
Jedni je uwielbiają i noszą z dumą, inni natomiast uważają, że to przeżytek i znak niereformowalnego ustroju nauczania. Mowa tu o szkolnych mundurkach, które sama osobiście bardzo lubię i popieram całą ideę uniformowania uczniów.
