„…Nie rozmieniam na drobne słów
Cenię sens, mijam czas
 
Nie przyspieszam, bo wiem
Na najlepsze trzeba poczekać i tak.


Całe życie czekam na Ciebie kiedyś musisz przyjść
całe życie czekam na Ciebie
wiem, że i ty pragniesz tak, jak pragnę ja
upojenia, ciepła dusz i ciał
całe życie czekam…”

Dotrwałam do momentu gdzie moje siły, cierpliwość, spokój, opanowanie przekraczają powoli granice płaczu.

Taki moment, w którym bezradność, niepewność i słabość bije na głowę zdrowy rozsądek.

Czas, w którym zmęczenie i przyziemne bóle górują nad magią ciąży i porodu.

Kiedy już nie tylko proszę i błagam w myślach, ale i drę się wniebogłosy: