Wydaje mi się, że nic się nie zmieniło. Bo cóż to jest 10 lat? Odległość jak stąd w kosmos i z powrotem. Około półtora metra i czterdzieści kilogramów człowieka. To kilka pogrzebów i sznur. Tyle samo narodzin, lecz dzieci jakby mniej. Dwa rozwody, złamane serca i kości, potłuczona butelka i trzeźwa głowa po wszystkim. To potracone numery telefonów, zmienione adresy, nazwiska, których nie umiem sobie przypomnieć. Pudło zakurzone z przeszłością, o którą nie wypada pytać. Mówią, że to dorosłość, a nie emigracja, zmieniła wszystko. A Ty jak sądzisz?
Wielu rzeczy w życiu nie planowałam. A już na pewno nie tego. Że budzę się o dziesięć lat starsza i cięższa o doświadczenia, które zbieram na później. Że patrzę w to lustro codzienne i nie pamiętam, żebym wczoraj miała ten siwy włos, tę zmarszczkę na czole, te kilogramy więcej. Że słyszę w sypialni oddech ciężki, zmęczony pracą na nocce. I nie wierzę, że to dziecko pięcioletnie u nogi to moje. Potem palcem dotykam bliznę pod brzuchem i już jestem pewna, że moje.
Nie planowałam, że stanę się jedną z tych co mówią: a u nas… A przecież to u mnie, to jak mam mówić. Że będę zapominać języka w gębie i bezwiednie wtrącać angielski co trochę. Że od kantoru do kantoru przeliczać będę, aż końcu przestanę przeliczać i zacznę wydawać, by żyć, tak jakbym żyła. Że podróże to tylko z domem kojarzyć mi się będą, że polubię humor bez sensu, deszcze i wiatry, które w moje włosy i dom na wzgórzu. Nie planowałam tęsknoty na mile liczonej, rozłąki, która w dzisiejszych czasach traci na sile. Biletów bookowanych z wyprzedzeniem, paczek wysyłanych z domowym jedzeniem, jak gdyby tu na miejscu nic nie było.
Historia jak tysiące innych, praca, funty, dom, on, dziecko i dziesięć lat mija. Nie chcę pisać, że było ciężko, że pracowałam ponad siły i zdrowy rozsądek, że znam gorycz funta i jego wartość. Że dostałam po dupie, że miałam szczęście lub go nie miałam. Że ktoś mi coś załatwił, pomógł, przetłumaczył, że ja komuś pomogłam, dom dla kogoś stworzyłam. Dzisiaj to i tak nie ma znaczenia, przecież każdy robił rzeczy, z których jest dumny lub nie. Na koniec i tak liczą się tylko ludzie, którzy zapełnili biel karty o nazwie emigracja.
Nie przeszkadza mi, jak ktoś tak na mnie woła. Emigracja mnie nie definiuje, mimo że jest ona ważną częścią mnie. Nie czuję się ani gorsza ani lepsza tylko dlatego, że mieszkam gdzie mieszkam i robię co robię. Mam pewnie odważniejsze poglądy, szerzej patrzę na świat, bardziej rozumiem ludzi, rozpoznaję swoich po wyglądzie. Nie gubię się w metrze, chociaż w życiu nie raz. Pewnie trochę częściej odczuwam samotność i wyobcowanie, ale emigracja nie jest koniecznym warunkiem, aby poczuć to wszystko pod skórą.
Rzadko myślę o tym, co by było, gdybym wtedy została.
Myślę, że gdybym została, to wstawałabym rano tak samo wcześnie jak teraz, z kimś małym u nogi, a po bliźnie na brzuchu wiedziałabym, że to małe to moje. Słyszałabym zmęczony oddech dobiegający z drugiego pokoju, inny niż dzisiaj, ale pewnie tak samo ważny. Tak samo dziwiłby mnie ten włos siwy na głowie i kolejny kilogram na wadze. Miałabym pewnie te same wątpliwości, w co się ubrać, co zjeść, co zrobić ze sobą. Pewnie miałabym dom, w którym nie brakowałoby ani książek ani komputera i kilku przyjaciół, którzy wpadaliby od czasu do czasu zobaczyć co u mnie. Tak jak dzisiaj, tak myślę.
Z pewnością nie byłoby tego miejsca, w którym spotykamy się w tej nierównej rozmowie, ani arbuza, ani kolorowych drzwi, ani aniołka z sercem. Może byłoby coś innego, pod inną nazwą, z inną energią, z innymi tekstami i taką samą ja.
Niewiedza jest w pewien sposób zbawienna, nie ma za czym tęsknić, do czego porównywać, jak podważać wielkość szczęścia. Ale wierzę, że jestem dokładnie tam gdzie powinnam być. A w co Ty wierzysz?
Gdybym wtedy została, zmieniłoby się tak na prawdę tylko jedno. Zasypiałabym pewnie z pytaniem, co by było, gdybym wtedy wyjechała…
Ale to już całkiem inna historia.
-.-
FOTO: Łukasz Piecuch
