Wydaje mi się, że nic się nie zmieniło. Bo cóż to jest 10 lat? Odległość jak stąd w kosmos i z powrotem. Około półtora metra i czterdzieści kilogramów człowieka. To kilka pogrzebów i sznur. Tyle samo narodzin, lecz dzieci jakby mniej.
Kochana moja, nie odkładaj siebie na później, nie mów sobie, że jeszcze masz czas powalczyć z czasem pod oczami.
Jest taka niezręczna pustka pomiędzy miejscem, w którym teraz jesteś, a miejscem, w którym kiedyś będziesz.
Tym całym byciem super, byciem zawsze na czas, pod telefonem, niezawodnym w grafiku kalendarza, w kolejce, w wyścigu, w poczekalni pachnącej potem. Jestem zmęczona naładowaną baterią komórki, pikającą wiadomością, nieodebranym mailem, zgubionym załącznikiem, łączem, które najczęściej oddziela jedno od drugiego.
Wiecie co mnie rusza? Zmarnowany talent. Ten, który spotykamy na ulicy, robiący pierścionek z kawałka druta i kolorowej perełki.
Jedno z częstszych pytań jakie słyszę, to czy zamierzam wrócić.
Czasami krzyczę na nią w złości. Zmykam ją w pokoju, zostawiam z tymi łzami na policzkach i rękawach. A ona woła, abym kolejny raz odgadła o czym myśli. Ale ja już dłużej nie mogę zgadywać, bo już północ się zbliża i zimno mi tak klęczeć przed nią, przez kolejną godzinę.
