Od 7 lat żyję w Anglii i chociaż wciąż mi się wydaję, że przyjechałam tu dopiero wczoraj, to dziś myślę o tym miejscu jak o domu. Początki były ciężkie, taka obca i samotna nie byłam nigdy wcześniej. Wszystkiego uczyłam się od nowa, nowe miejsca i nowe wyzwania zasypywały mi głowę.
Jedziemy do Polski. Od tego wiatru, którego mam po końce włosów, który szumi mi w uszach, przewraca życie do góry nogami.
Wiosna u nas całego, łapiemy słońce, biedronki w pudełka po zapałkach.
Od święta do święta płyną nam dni, od jednego stołu do drugiego zasiadamy. Wstałyśmy jak wczoraj, ugotowałam jaja, ta moja uparła się, że ona też będzie farbować.
Nie łatwo mnie rozbić na części pierwsze, przeczytać mnie od deski do deski. Unikam definitywnych rozstań, palenia mostów za sobą.
Jeździmy tam gdy ładna pogoda i deszczu nie widać na horyzoncie. Gdy dzień wolny od pracy, święto lub bez okazji, tak po prostu jak sie odwiedza babcię i dziadka.
